GTWb – Akcja LXII „Bajki, legendy i inne opowieści warszawskie”

Legendę o warszawskiej Syrence naturalnie znają wszyscy. Jej zamieszczanie nie byłoby żadną niespodzianką. Jednak, czy ktoś z P.T. Czytelników zastanawiał się, skąd to pół-dziewczę pół-ryba wzięło się w Wiśle?

Rzecz cała zaczyna się daleko, daleko stąd. Nad Morzem Północnym, w Belgii leży gród portowy, Ostendą zwany. To właśnie tam przyszła na świat Sawa, którą czasem w Warszawie zowią po prostu „Syrenką”. Jak widzicie, rodzice naszej bohaterki byli poważanymi obywatelami i dziś ich oblicza zdobią między innymi ostendzki ratusz*.

Co prawda Ostenda to miasto niderlandzkojęzyczne, ale w Belgii mówi się także po francusku i właśnie z francuska rodzice nazwali córkę. Ponieważ od samego urodzenia dobrze jej z oczu patrzyło, zawsze była uśmiechnięta i pogodna, dali jej na imię „Ça va”.**

________________________

* – i tak właśnie tłumaczy się na polski ten z lekka niegrzecznie brzmiący napis na murze.

** – (z fr.) dobrze, w porządku

Nasza Sawa, choć wtedy jeszcze nie spolszczona, okazała się dziewczęciem bardzo ciekawskim, żądnym przygód i nowych wrażeń. Ta chęć odkrywania świata zaprowadziła ją aż na Bałtyk, z którego przez Gdańsk zaczęła płynąć w górę Wisły, odkrywając piękną krainę na jej obu brzegach.

Gdy jej oczom ukazał się ten mniej więcej widok, była zachwycona. Wierzcie mi, że w Ostendzie takich pięknych drzew nie ma. Sam, gdybym przypłynął z Ostendy, z radością napawałbym się taką okolicą.

A co było później? To już sami wiecie: rybak z siecią, niecodzienny połów, miłość od pierwszego wejrzenia…

Kiedyś od nich do nas przypływały syreny, a teraz od nas do nich wyjeżdżają hydraulicy. Signum temporis.

Teraz, po legendzie, czas na opowieść.

Działo to się przed laty w Lesie Kabackim, gdy kwarantannę w Powsinie odbywał guziec, mający wyjechać do ZOO w San Diego.

2 kwietnia 1996 r. miał przenieść się z jednej klatki do drugiej, ale nie był chętny do realizowania tego planu i postanowił zwiedzić okolicę. Jak czmychnął z górą szesnaście lat temu, tak nie odnaleziono go do dzisiaj.

Jedni twierdzą, że skończył w żołądkach którychś z okolicznych mieszkańców. Inni z kolei snują teorie o udanym pożyciu Afrykańczyka z miejscową lochą. Jak by nie było, Non Diego (tak go ochrzczono, bo do San Diego wybrać się nie chciał) był sezonową sensacją i na pamiątkę na Natolinie jest teraz ul. Guźca.